In het dagelijks leven: Werkt als anasthaesist in een ziekenhuis, sociaal betrokken en zeer sportief. Ook moeder van vier kinderen.

Mijn betrokkenheid bij Papua?

Tot 2000 was ik slechts minimaal bekend met Papua en de geschiedenis daarvan. Totdat ik mijn man leerde kennen die geboren is in het toenmalige Sukarnapura en overigens opgegroeid in Wageningen. Via hem maar vooral ook via zijn vader Zacharias Sawor en de andere familie leerde ik steeds beter wat het betekent om papua te zijn, of althans om er mee getrouwd te zijn. De onderlinge band en het gevoel iets te willen betekenen voor de familie in Papua en de mensen daar spreken mij erg aan. Ik raak vaak ontroerd als we muziek maken met elkaar en de liedjes een betekenis krijgen.

De twee keren dat we erheen zijn geweest staan in mijn geheugen gegrift. Mijn eerste bezoek was erg indrukwekkend omdat alle verhalen toen een plaats kregen. Het was aanvankelijk wel lastig omdat ik nog geen Indonesisch, sprak, maar ondanks dat kreeg ik goed de intentie mee. En die was goed! Sinds dat wij kinderen hebben vragen wij elk jaar een nichtje of neefje uit de familie of kennissenkring om bij ons als au pair te komen. Zo heb ik allereerst Indonesisch geleerd, krijgen onze kinderen iets (meer) mee van de Papua cultuur, en kunnen wij hen iets laten zien van Nederland en Europa. Voor mij betekent het ook een steeds sterkere band met de Papoea’s, en een belang om hun cultuur te behouden. Uit hun verhalen begrijp ik ook hoe groot de noodzaak is voor goed en toegankelijk onderwijs.

Zodat zij later kunnen deelnemen aan de economische opbouw. Jonge Papoea’s die na een studie een baan op hun niveau kunnen vinden en niet gedwongen zijn om op een taxibrommer inkomen te vergaren. Met Stichting Rajori kunnen we studenten helpen om een studie te af te ronden. De generatie die straks aan zet is, die de Papoea-cultuur en gebruiken niet mag vergeten, moet hierin ondersteund worden.